Onze laatste etappe in Nicaragua is Isla de Ometeppe. Een prachtig eiland midden in het grote meer van Nicaragua. Het bestaat eigenlijk uit twee aan elkaar gegroeide vulkanen, prachtige hike naar een waterval gemaakt en erg gelachen met de verschillende mensen uit alle hoeken van de wereld, die we daar tegenkwamen.

We zijn het in Europa eigenlijk niet meer gewend: grenzen, waar je eindeloos moet wachten tot je van het ene land naar het andere land mag reizen, gigantische file van vrachtwagens, waarvan de lading volledig moet worden gecontroleerd en grensconflicten, waarbij landgrenzen verschuiven.. Een gigantische luxe waarvan we ons nauwelijks bewust zijn.. Ik moet zeggen dat we behoorlijk wat grenzen zijn over gegaan in Midden-Amerika, maar de grens tussen Nicaragua en Costa Rica breekt alle records.. Onze verwachtingen waren hoog gespannen, Costa Rica staat toch te boek als één van de meest ontwikkelde, vooruitstrevende en welvarende landen van Midden-Amerika (lees: veel Amerikaanse toeristen grrrr). Aan de grens is hiervan nul komma nul te merken.. Net als bij alle andere grensovergangen geldt: je bent aan je lot overgelaten, geen enkel bordje welke kant je op dient te lopen, nergens staat wat de procedure is. Waar is dat immigatiekantoor eigenlijk?! De grens is een stukje modderig niemandsland waar je je een weg doorheen moet banen, met zware backpack en al. Als je iets vraagt, dan wordt je eerst naar links gestuurd en vervolgens naar reachts.. Uiteraard zijn er mensen die je tegen een vergoeding wel over de grens willen loodsen.. Avonturiers als we zijn, slaan we dat voorstel uiteraard af. Een flinke uitdaging dus zo´n grensovergang nemen. Alles bij elkaar heeft het ons dit maal zeker een uur of 4 gekost, waarbij we keurig van de ene rij na wat gezoek weer in de volgende konden aanschuiven.

Oud en Nieuw hebben we in tropische omstandigheden in Liberia, Costa Rica gevierd en Nieuwjaarsdag was er eentje die we niet snel meer zullen vergeten. Vanaf ons hostel hebben we een bus genomen naar het natuurpark Rincon de Vieja, een super mooi national park met veel geothermische activiteit: modderpoelen, warmwaterbronnen, geizers en meertjes met meest bijzonder kleuren. Ook de dieren ontbraken niet: van slangen..(jep we hebben hem in z´n natuurlijke habitat gezien..de Fer-de-lance. Elmar: ¨San, even doorlopen nu, dan wijs ik je zo aan waar je nu op een halve meter afstand langsloopt.¨), tot verschillende type vogels en felblauwe, gigantische grote Morpho vlinders.

Het reizen met het openbaar vervoer in Costa Rica valt vaak een beetje tegen. Je zou zeggen, dat we zeer gehard zijn na zo´n twee maanden reizen door Centraal Amerika. Ze lijken er hier graag een schepje boven op te doen: de buschauffeurs stoppen in plaatsjes echt om de 10m om 1) mensen erbij te laten; 2) mensen eruit te laten; 3) een drankje moeten kopen; 4) kletsen met een tegenligger die ze kennen. En zo hebben ze nog wel meer redenen om vooral niet op te schieten. Op zich een hele belevenis en genoeg mensen te kijken, maar als het zo langzaam aan donker begint te worden en je al ruim 3,5 uur in de bus zit die er eigenlijk max 2 over zou doen, begint onze westerse efficientie er stiekem toch van te jeuken. Komen we ooit nog aan?! Zou onze hotelkamer alweer vergeven zijn?! Dat laatste is op weg naar Montezuma op het prachtige Peninsula de Osa het geval. ´s Avonds rond 7 uur komen we aan. Dat zou eigenlijk 3 uur zijn, maar de 1e bus kwam niet en we liepen alle aansluitingen mis. Gevolg: de kamer, die we hadden gereserveerd is foetsie..nou hebben we dat eerder gehad en was het geen probleem iets anders te vinden, maar hier in toerisctisch Costa Rica is dat anders, na ruim een uur heen en weer lopen, kunnen we via-via nog ergens een slaapplek vinden bij ´louche Enrique´.
De volgende ochtend ziet alles er al veel beter uit: Montezuma, een piepklein plaatsje aan de Pacifische kust van Costa Rica waar werkelijk het oerwoud tot op het strand rijkt, grote rotspartijen en wild beukende zee. Heerlijk om even te relaxen en het wat taaie begin aan onze reis door Costa Rica te vergeten.

We vervolgen onze reis noordwaarts richting de bergachtige nevelwouden in het noorden van Costa Rica. We stoppen in St. Elena en La Fortuna. In St Elena flitsen we op boomkruinhoogte volgens een door de Costaricanen uitgevonden manier door het nevelwoud. Het heet ziplinen en is ontzettend gaaf om te doen. Het gaat ongeveer zo: je klimt een boom in richting een plateau, je klikt je katrol op de stalen kabel die van boom naar boom is gespannen, gaat achterover zitten in je klimharnas en suist met een rotgang over boomtoppen en valleien. Woeha!
Na de rush besluiten we ook nog op een wat langzamer manier de nevelwouden te verkennen en verliezen we onszelf een daglang in het St. Elena national park. Alles is hier zo groen, dat je het bijna niet kunt geloven. Zelfs de boomstammen zijn volledig bedekt met een laag groene mos. Daarnaast loop je praktisch de hele dag met je hoofd in de wolken, letterlijk in dit geval: vrijwel de hele tijd is het mistig, maar dat geeft deze omgeving een zeer bijzondere, spookachtige sfeer mee.
´s Avonds keren we moe, maar voldaan huiswaarts en besluiten om nog even achter internet te kruipen en onze rekening te checken.. Blijken we, terwijl hoog boven in de bomen hingen, voor een mega bedrag in Bogota, Colombia te hebben gepind.. Euh..huh??! &#?!%%•€.. Blijken we toch nog tegen criminele praktijken aangelopen te zijn. Het zijn dus niet alleen onze Oosteuropese buren die thuis in Nederland het praktijk van skimmen onder de knie hebben. De Columbianen zijn er ook erg bedreven in. Wij zijn in elk geval ook weer een ervaring rijker: aangifte doen in Costa Rica. Gelukkig loodst onze Tico hosteleigenaar in La Fortuna ons door de procedure heen. Engels spreekt de toeristenpolitie niet zo goed namelijk. We mogen zelf het verbaal schrijven en krijgen een mooie stempel van de politieagente.

´Het pure leven´, noemen de Costaricanen hun manier van leven (pura vida). Wij blijven er nog in volle teugen van meegenieten!

Cheers,

Sanne en Elmar