Hallo allemaal, ga er maar even goed voor zitten, want dit is deel twee van onze reisblog. De reis op zich naar Belize was al een prachtige ervaring. ‘ s Ochtends vroeg op de bus gestapt die ons naar de grensplaats Chetumal zou brengen. Dit was nog een prima eerste klas dienst met Airco, arko (dakraam), super sleezy Frans kostuum drama op tv (Spaans nagesynchronisseerd uiteraard - dacht dat ze dat alleen in Duitsland deden

In Chetumal (grensplaats Mexico-Belize) aangekomen bleek dat een eventuele vervolgbus van dezelfde maatschappij pas 2 uur later zou vertrekken. Toen maar even aangehaakt bij een Amerikaanse die een taxi wilde delen naar het andere busstation met de reguliere bussen. Aangezien zij ook naar Belize wilde reizen, hebben we de trip samen gedaan. Op het busstation met de zogenaamde chicken bussen (grote Amerikaanseschoolbussen uit de jaren '60,die zo heten omdat mensen er echt alles in vervoeren) aangekomen nog bij een vrolijke Belizian aangehaakt die ons met de grensformaliteiten bekend maakte en van alles aanwees waar we langskwamen. De bus vertrok.. stopte even bij de Mexicaanseg grenspost, waarna we met onze bagage door de Beliziaanse douane moesten lopen. Oftwel: het gebouw binnenlopen even aangeven hoeveel dagen je wilde blijven, stempeltje in je paspoort, that's it.. Ondanks dat er een aantal grote baggagescanners stond, hoefde niks van onze baggage gecontroleerd te worden: welcome to tropical Belize. Ja, man!

Onze eerste stop was het plaatsje Orange Walk. Nadat we hadden ingecheckt in een guesthouse, maar gelijk een tour geboekt voor de volgende dag. Lamanai Maya tempels (zie fotoserie). Wat meteen opviel, was dat de bevolking van Belize uit een uiteenlopend komaf bestaat en dat er naast donkere mensen (nazaten van gestrande slaven - Garifuna) en Maya's ook een aantal witneuzen rondliepen.. Als je deze types ziet en je doet even je ogen dicht, dan waan je je in een wild-west film: cowboyhoeden, bretels, laarzen, geruite overhemden en lange rokken tot op de grond + 19e eeuwse hoofdbedekking voor vrouwen. Dit zijn traditionele Mennonieten, volgelingen van Menno Simons (uit Friesland, NL), die vanwege hun speciale, traditionele, christelijke geloof (alla Mormonen in de VS) in veel landen niet welkom waren. Ze zijn heel traditoneel gebleven, wars van welke technologische voortuitgang dan ook. Dankzij deze mensen, kun je in heel Belize prima landbouwproducten kopen, die er zonder de Mennonieten niet zouden zijn geweest. Ze zijn echt volledig geintegreerd in het straatbeeld. Niemand kijkt er raar van op als er ineens een 19e eeuwse cowboy met blond haar en blauwe ogen het dorpsplein te paard opgereden komt.. Wij daarentegen vielen extra op: blanken zonder traditionele kleding.. Dat moeten toeristen zijn, of buitenaardse wezens (zoals we af en toe werden nagekeken). We waren ook de enige toeristen, want later bleek dat veel toeristen Lamanai bezoeken vanuit andere plaatsen in Belize, zelfs vanaf de Cayes (echt ver weg).

De volgende dag vroeg op en de boot op die ons naar de tempels zou brengen. Onze gids was erg goed in het spotten van de wilde dieren, die we onderweg tegenkwamen: krokodillen, Zwarthandslingergapen, Brulapen, hagedissen, leguanen, ontzettend veel verschillende soorten vogels (toekans en uilen!) en grote, blauwe Morpho vlinders. De Lamanai tempels zelf waren ontzettend mooi gelegen aan een lagoon en aangezien het toegestaan was om op ze te klimmen, stonden we binnen mum van tijd op de hoogste tempel te genieten van het uitzicht over de boomtoppen.. Onze gids: 'Upwards is physical, downwards is mental!' Euh dat klopt, de tempel is enorm stijl, dus naar beneden was behoorlijk eng. Je kunt je natuurlijk laten vallen, maar aangezien de tempel toch zo'n 35-40m hoog was, leek dat niet een heel verstandige optie.

Na het zien van al dat groen leek het ons verstandig om wat van de weelderige Carbibische eilanden van Belize op te zoeken. Zo gezegd, zo gedaan en na een chicken busrit verder + boot stonden we op Caye Caulker. Wederom een paradijseljk eiland met witte stranden en zichtbaarheid onderwater waar je ‘u' tegen zegt. We werden echter gelijk afgestraft (iemand van jullie heft zeker wat regen deze kant opgestuurd?). Het is hier immers ook winter, wat inhoudt dat er zo nu en dan een koude front overtrekt (niet echt koud natuurlijk.. straffe 28 C), maar wel veel, heel veel regen. Dit maakt ons hoofddoel hier te snorkelen wat minder haalbaar, aangezien de zee flink zou worden opgewoeld en er dan veel minder te zien is. Daarnaast was ook het nationale Garifuna festival op het eiland totaal verregend. De nazaten van de gestrande plantageslaven vieren dan dat zij zo 150 jaar geleden in Belize aankwamen en zich hier als vrij man konden vestigen.

Tja en als het dan regent, dan regent het niet zo'n klein lullig beetje ook.. Zeker anderhalve dag kwam het hemelwater met bakken tegelijk uit de lucht zetten. Ach, na die tijd word je met mooi weer en een prachtige snorkeltrip beloond. Om maar even aan te geven wat we in deze mooie onderwaterwereld tegenkwamen: Roggen, Nursesharks (flinke exemplaren tot 3,5m, maar gelukkig niet mensen-etend!), Muren (wiki: murenen (Muraenidae) of moeralen vormen een familie straalvinnige vissen uit de orde van palingachtigen (Anguilliformes).. tis maar even dat jullie het weten), zeeschildpadden, Barracuda's (jep Piranha eat-your-heart-out), Tandbaarzen, Witte Tonijn en een grote hoeveelheid aan andersoortige, felgekleurde vissen. Je waant je echt in een reuze aquarium. Zeilend zijn we weer terug richting Caye Caulker gegaan, terwijl de rumpunch ons goed smaakte. ‘s Avonds heeft dezelfde Barracuda, zoals we die in het rif tegenkwamen ons lekker gesmaakt op de barbi.

Zin in meer Jungle? Jazeker! Onze volgende stop is San Ignacio, dat zich in de bergen, grenzend aan Guatamala bevindt. Aangezien dit plaatsje zich een stuk hoger bevindt, is het klimaat hier een stuk aangenamer en minder sticky&wet als aan de kust. Helaas voor ons zijn de grote, diverse watervallen die we willen bekijken te wild en vrijwel niet benaderbaar door het slechte weer van afgelopen tijd. Dan maar wat meer leren over de bamboo chicken en natuurlijke medicijnen uit het oerwoud. Die kip is natuurlijk geen kip, maar een leguaan. Deze wordt hier zo genoemd, omdat hij naar kip smaakt.

Morgen verder naar Guatamala!
Adios Gringos,
Selmar